آئین مستان

ببین در این دقایق شکفته روی حیدر

در آمده به عقده علی مه پیمبر

چه دیدنی زیباست مثال این دو دلبر

نشسته ساقی عشق به پیش رو کوثر

زمین، زمان، آدم، عالم، صبوح و پیمانه با هم

فلک، ملک، دریا، دنیا، سروده ام این شعر را دم

علی علی زهرا زهرا

دو یار آسمانی دو جلوه الهی

که حق دهد به پاکی رویشان گواهی

چقدر و پرشکوه است نمای جشن آنها

ندارد هرگز آن را شکوه پادشاهی

ستاره امشب می بارد

که نه فلک غوغا دارد

ز آسمان ساقی امشب

می بهشتی میارد

علی علی زهرا زهرا

یکی بود یکی نبود، زیر گنبد کبود

روی بوم خونه ای، یه بدن افتاده بود

غربت و بی کسیش از، حال و روزش حاکی بود

آخه لبهاش خونی بود، آخه موهاش خاکی بود

استخوناش آب شده، همه ی جونش کبود

گویا که پیکرش، به یه زهری سوخته بود

پیدا بود که با چشاش، کسی رو صدا زده

روی خاک ها غلتیده، خیلی دست و پا زده

چی بگم که از غمش، خون ز دیده ها میاد

آخه قصه ی منه، روضه ی امام جواد

نمی گم از ستم ام فضل بی حیا

آخ خدا حرف میزنم از وفای کفترا

کفترا پر میزدند، همگی بالا سرش

تا ز آفتاب نسوزه بدن مطهرش

اما کاشکی آی خدا، کفترای با وفا

می بودن تو کربلا، می بودن رو قتلگاه

جای زینب غمین، به حسین غرق خون

همگی با پرهاشون، میزدن یه سایبون

آخه زینب نتونست، پیش داداش بمونه

زدن و کشوندنش، به زور تازیونه

آن شب درون حجره مردی ناله می کرد

با ناله اش خون گریه باغ لاله می کرد

آن شب گلی پژمرده در دست خزان بود

از نیش خاری خسته قلب باغبان بود

پروانه را بال و پری از کینه می سوخت

آن شب دلی از تشنگی در سینه می سوخت

آن شب جواد ابن الرضا در تاب و تب بود

چون جد مظلومش حسین خشکیده لب بود

از تشنگی مرغ دلش فریاد می زد

آتش به دام و دانه ی صیاد می زد

جاری ز جام دیده اش خوناب می شد

مانند شمعی پیکر او آب می شد

با اشک چشمش باغ دین را زنده می کرد

بر گریه ی او همسر او خنده می کرد

در نوبهاران نخل عمرش گشت بی برگ

در نوجوانی همچو مادر شد جوان مرگ

در حال اغما نقش لب رازی مگو داشت

گویی به زهرا مادر خود گفت و گو داشت

می گفت آخر رشته ی عمرم گسستند

آنان که پهلوی تو را از در شکستند

ساعات طوفان، وقت جزر و مد رسیده / نبضم چه محکم میزند تا صد رسیده

آیا قبولم میکند یا نه؟ ولی نه / اصلا چرا این فکرهای بد رسیده

اینجا تمام مهربانی مال آقاست / اینجا مگر بر سینه دست رد رسیده

سوت قطار آمد،کسی در پشت در گفت / ای جانمی جان اول مشهد رسیده

از کوچه قلبم تا حرم یکباره پر زد / رد پرم تا پرچم گنبد رسیده

طوفان عشقت شست و شو داده دلم را / چشم رئوفت آبرو داده دلم را

آنانكه عاشقند به دنبال دلبرند / هر جا که می روند تعلق نمی برند

از آنچه كه وبال ببینند خالی اند / عشاق روزگار سبكبال می پرند

پرواز می كنند به هر جا كه جلوه ای است / گاهی ملائكند و گاهی كبوترند

دل را به دست هركس و ناكس نمی دهند / دل داده قدیمی آل پیمبرند

آنان كه عاشق علی و فاطمه شدند / مدیون خانواده موسی بن جعفرند

ما عاشقیم شیعه زهرا و حیدریم / ما شیعیان كشور موسی بن جعفریم

آدم بدون مهر تو انسان نمی شود / سلمان بدون عشق مسلمان نمی شود

آن گردنی که تیغ تو را بوسه می زند / سوگند می خوریم پشیمان نمی شود

وقتی کبوتران حریمت، گرسنه اند / گندم برای سفره ما، نان نمی شود

باید هزار قرن، حکومت کنی مرا / سلطان چند روزه، که سلطان نمی شود

تو خوب جایی آمده ای سروری کنی / هر رعیتی که رعیت ایران نمی شود

دخیلک یا مولا علی موسی الرضا

سلام هر چی نوکره / دخیلک یا مولا علی موسی الرضا

 به سوی صحن دلبره / دخیلک یا مولا علی موسی الرضا

وا شده باز سمت بهشت / دخیلک یا مولا علی موسی الرضا

 از تو حرم یه پنجره / دخیلک یا مولا علی موسی الرضا

تاج سر رو عشقه / در به دری عشقه

وقتی که تویی دلبر / این دلبری عشقه

اسم تو شنیدم / دوباره پر کشیدم

تا به حرم دویدم آقا

بین حرم دویدم / صحن تو رو که دیدم

از خودم بریدم آقا

دخیلک یا مولا علی موسی الرضا

تو شاه من گدای تو / دخیلک یا مولا علی موسی الرضا

نوکر نوکرای تو / دخیلک یا مولا علی موسی الرضا

مادر من یه نذری کرد / دخیلک یا مولا علی موسی الرضا

که من بشم فدای تو / دخیلک یا مولا علی موسی الرضا

نبر تو از یادم / پای تو افتام

پا ثابت هر شب / صحن گوهر شادم

جواب سلامو بده / درد دوامو بده

بیا شفامو بده آقا

اذن نگامو بده / تو حاجتامو بده

کرببلامو بده آقا

دخیلک یا مولا علی موسی الرضا

منو می سوزونه آتیش کینه

دیگه دارم میرم از این شهر مدینه

گوشه ی حجره ام نشسته

مادر پهلو شکسته

وااای مدینه شده کرببلا

فاطمه شده صاحب عزا

واااای امون امون ای دل

تو مدینه قلبم در تب تابه

رو دست من مثل علی رد طنابه

چشامون از گریه تر شد

خونه ی ما شعله ور شد

وااای دیگنه نبود اینجا خبری

از سیلی میخ دری

واااای امون امون ای دل

با موی سپید و قد کمونم

برای جد غریبم روضه می خونم

نیمه شب پشت مرکب

یادم اومد عمه زینب

وااای به روم اگه شمشیر کشیدن

دیگه سرم و کی بریدن

واااای امون امون ای دل